Stutt í næstu kosningar?

Það gæti orðið styttra í næstu kosningar en margur heldur. Vinstri grænir og Samfylking halda áfram í stjórn eins og þeir báðir hafa líst ítrekað yfir. Og það mun örugglega ganga í einhvern tíma en fyrr eða síðar kemur að stóra málinu; ESB. Annar flokkurinn vill þangað inn, hvað sem tautar og raular, og hinn flokkurinn er hugsanlega til í að skoða málið ef meirihluti þjóðarinnar kýs svo en er annars heitur á móti.

Í áratugi var afstaða manna til Atlantshafsbandalagsins (NATO) og veru bandarísks herliðs hér á landi það sem helst klauf fólk og flokka í heitar fylkingar og gat jafnvel sprengt ríkisstjórnir. Í dag ber varla á umræðu um þetta mál, þó svo að enn sjáist stundum „Ísland úr NATO“ slagorð er það í dag frekar hjáróma miðað við hitann í kringum það mál hér á árum áður.

Nei, á næstu mánuðum og árum verður það afstaðan til ESB og hvort Ísland eigi að sækja þar um aðild eður ei sem á eftir að verða hitamálið og það mál sem getur sprengt ríkisstjórnir. Því þykir mér ólíklegt að það ríkisstjórnarsamstarf haldi í fjögur ár. Þannig að það gæti orðið aftur kosningar innan fjögurra ára, allavega myndi það ekki koma mér svo mikið á óvart.

Áherslan á ESB lýsir taugaveiklun

Mæltu manna heillastur

Í því upplausnarástandi, sem ríkt hefur í vetur, hafa stundum sprottið fram slagorð og fullyrðingar um að rætur efnahagshrunsins séu að finna í uppbyggingu stjórnmála- og stjórnkerfisins á Íslandi. Flestar þessar fullyrðingar hafa verið lítt studdar rökum, þannig fullyrti einn mælandi í Silfri Egils í vetur að koma hefði mátt í veg fyrir hrunið ef stórkerfið hefði verið öðruvísi, þ.e. ef hér hefði verið skarpari skil á milli framkvæmda- og löggjafarvalds eins og t.d. í Bandaríkjunum. Viðmælandi Egils láðist hins vegar alveg að rökstyðja það frekar og Egill fylgdi því ekki eftir að maðurinn kæmi með rök fyrir þessu. Eitt af þeim slagorðum sem hæst hafa glumið er um hið svo kallaða „stjórnlagaþing“. Fylgjendur þess leggja ofuráherslu á að breyta Stjórnarskrá Íslands og það sem fyrst. Kjósa á sérstakt stjórnlagaþing sem geti með einföldum meirihluta gert grundvallarbreytingar á stjórnskipun landsins. Og eins og fyrri daginn stukku vinstri flokkarnir til eftir þeim sem hæst höfðu og tóku málið upp á Alþingi.

Það geta held ég flestir verið sammála um að það megi breyta ýmsu í stjórnarskránni. Slíkar breytingar hafa fram að þessu verið gerðar í fullri sátt allra flokka á Alþingi. Nú á síðasta þingi átti að keyra í gegn breytingar í óþökk Sjálfstæðisflokksins, sem taldi að um slíkar breytingar ætti að ríkja almenn sátt og slíkar breytingar ættu að vera hafnar yfir daglegt pólitískt dægurþras. Og að stjórnarskráin væri slíkt plagg að ekki ætti að gera hana að pólitísku deilumáli.

Í Morgunblaðinu síðasta sunnudag birtist grein eftir Atla Harðarson heimspeking þar sem hann fjallar mjög vel og málefnalega um hvernig það á einmitt að vera mjög erfitt að breyta stjórnarskránni og að til að breyta stjórnarskrá ætti að þurfa aukinn meirihluta atkvæða, ekki bara einfaldan meirihluta. Ef einfaldur meirihluti á að nægja til að breyta stjórnarskrá og ef stjórnarskrárbreytingar eru keyrðar í gegn af ríkjandi meirihluta hverju sinni, hættir stjórnarskráin að virka sem slík og verður hluti af hinu pólitíska dægurþrasi. Slíkt ber að forðast.

Það breytir hins vegar ekki því að við þurfum alltaf að hafa lifandi og opna umræðu um stjórnarskrá og stjórnskipun lýðveldisins og vissulega að ræða ítarlega mögulega breytingar. En allar slíkar breytingar þurfa að vera í góðri sátt sem flestra og einnig er nauðsynlegt að flana ekki að grundvallaruppstokkun. Þrátt fyrir að þingræðisreglan, sem ríkt hefur á Íslandi í 105 ár (síðan að Heimastjórn komst á 1904), sé langt í frá gallalaus, þá er ekki þar með sagt að það sé eitthvað fullkomnara kerfi að hafa algeran aðskilnað á milli löggjafar- og framkvæmdavalds (líkt og í Bandaríkjunum), slík kerfi hafa líka ýmsa ókosti í för með sér. 

Hitt er svo annað mál, að það virðist litlar líkur á að slíkar róttækar breytingar verði á næstunni þar sem afsprengi „búsáhaldarbyltingarinnar“ virðist ekki ganga neitt sérstaklega vel með að ná til „þjóðarinnar“, þeirri sömu þjóð og þeir töldu sig tala fyrir.

 

Sannleikanum verður hver sárreiðastur

Það hefur verið hálf hlægilegt að fylgjast með viðbrögðum vinstri manna síðustu viku eftir að eftirfarandi auglýsing birtist í Morgunblaðinu síðasta sunnudag. Þeir tala digurbarkalega um að hér sé á ferðinni „ný og ógeðfelldar aðferðir í kosningabaráttunni“. Ég  hélt sem snöggvast þegar ég sá þessa fyrirsögn að hér væri verið að fjalla um ógeðfelldan (vinstri) grænan hræring, sem einhverjir óþekktir snillingarnir skvettu inn á kosningaskrifstofur Samfylkingar, Framsóknar og Sjálfstæðisflokks. Óþekktir að sjálfsögðu því þeir voru ekki stoltari af sannfæringu sinni en svo að þeir duldust bak við grímur eins og fyrri daginn.

Nei, ekki þykir vinstri mönnum það ógeðfelldar aðferðir, heldur það að upplýsa kjósendur um hvað þeir raunverulega segja og vilja. Það að hækka skatta. En um leið á að lækka laun og fjölga störfum. Lái mér hver sem vill en ég sé ekki hvernig þetta á að geta gengið upp.

 

Dómarar dæma samkvæmt lögum

Þá liggur fyrir sýknudómur í Hæstarétti í máli Gunnars Björnssonar. Nú vil ég strax taka sérstaklega fram að ég er ekki fylgismaður Gunnars, stóð að því á sínum tíma þegar ég var í Fríkirkjunni að honum var sagt upp sem presti. En málið er það að dómarar, hvort heldur í héraðsdómi eða við Hæstarétt eiga að dæma samkvæmt lögum. Bæði héraðsdómur og Hæstiréttur komast að þeirri niðurstöðu að hegðun sú, sem séra Gunnar framdi, sé ekki kynferðileg áreitni í skilningi laganna. Í því felst enginn siðferðislegur dómur yfir hvort Gunnar hafi hagað sér rétt og eðilega sem sóknarprestur, eða hvort stúlkurnar sem kærðu hann hafi verið trúverðugar eða ekki. Nei, dómurinn segir að samkvæmt gildandi lögum flokkist sú hegðun, sem hann sýndi, ekki undir kynferðislega áreitni. Og því er hann sýknaður.

Svo er það allt annar handleggur hvort svona hegðun sóknarprest sé viðeigandi manni í hans stöðu. Það er hins vegar ekki dómstóla að fjalla um heldur sóknarnefndar, sóknarbarna og svo sennilega á endanum Guðs sjálfs, sé hann til.

En gleymum því ekki að dómarar dæma samkvæmt lögum, ekki eftir því hvað einstakir þrýstihópar í samfélaginu telur að sé „rétt“ eður ei, eða eftir því hvað einstakir bloggarar eða greinahöfundar telja.

Og fyrir þá sem vilja kynna sér hvað dómur segir þá fylgir útdráttur hér á eftir en dóminn í heild sinni má nálgast á þessari slóð:

 „Ákærði mótmælir að háttsemi hans verði heimfærð undir brotalýsingu tilvitnaðra lagaákvæða í ákæru, auk þess sem ákvæði 199. gr. almennra hegningarlaga sé ekki nægilega skýrt til að því verði beitt vegna þessa. Með 8. gr. laga nr. 61/2007 var ákvæði um kynferðislega áreitni fært í 199. gr. almennra hegningarlaga en þar segir svo: „Hver sem gerist sekur um kynferðislega áreitni skal sæta fangelsi allt að 2 árum. Kynferðisleg áreitni felst m.a. í því að strjúka, þukla eða káfa á kynfærum eða brjóstum annars manns innan klæða sem utan, enn fremur í táknrænni hegðun eða orðbragði sem er mjög meiðandi, ítrekað eða til þess fallið að valda ótta.“ Í athugasemdum með 8. gr. frumvarpsins, er varð að breytingarlögunum nr. 61/2007, kemur fram sú útskýring löggjafans að kynferðisleg áreitni sé háttsemi, kynferðislegs eðlis, sem teljist hvorki samræði né önnur kynferðismök. Felist hún í hvers konar snertingu á líkama annarrar manneskju sem sé andstæð góðum siðum og samskiptaháttum. Þá kemur þar meðal annars fram að ef um sé að ræða þukl eða káf innan klæða sé ekki nauðsynlegt að kynfæri eða brjóst séu snert til að háttsemin teljist kynferðisleg áreitni og geti þá þukl og káf annars staðar en á kynfærum og brjóstum þá einnig talist kynferðisleg áreitni.

Sú háttsemi ákærða, sem honum er gefin að sök, og sönnun er talin liggja fyrir um, lýtur að því að hann hafi faðmað umræddar stúlkur og jafnframt strokið annarri þeirra á baki, utan klæða, talandi um að honum liði illa, en einnig kysst hina á sitt hvora kinnina. Með hliðsjón af því sem á undan er rakið telur dómurinn að þessi háttsemi ákærða geti ekki talist kynferðislegt áreitni í skilningi 199. gr. almennra hegningarlaga. Þá verður ekki heldur fallist á með ákæruvaldi að ákærði hafi með þessari háttsemi sýnt stúlkunum yfirgang, ruddalegt eða ósiðlegt athæfi, sært þær eða móðgað í skilningi 3. mgr. 99. gr. barnaverndarlaga nr. 80/2002. Verður ákærði því sýknaður af báðum liðum ákæru“

 

Sóknarprestur sýknaður

Ekki henda mótmælaskiltunum!

Ég held svei mér þá að það væri bara fínt að fá áframhaldandi ríkisstjórn Jóhönnu og Steingríms Joð. Þegar ráðherrar eru uppteknari að því að reka mann og annan og banna vændi og nektardans en að rétta við þjóðarbúið, þá er ekki von á góðu. En samt held ég að það væri gott fyrir almenning að fá aftur að kynnast hreinræktaðri vinstri stjórn (var einhver að tala um skattahækkanir?). Og einnig bara gott fyrir Sjálfstæðisflokkinn að vera nokkur ár í stjórnarandstöðu, það var hollt fyrir flokkinn í Reykjavík og sama á nú við í landsmálunum. En mótmælendurnir ættu samt ekki að henda mótmælaskiltunum alveg strax, ástandið gæti nefnilega bráðum orðið þannig að þá væri fyrst rétt að hrópa „helvítis fokking, fokk!“.

Samfylking og VG með samtals 55,8% - 38 þingmenn

Ég er heilalaus fáviti og landráðamaður

Ekki veit ég hvort þeir, sem til mín þekkja, myndu taka undir þessa lýsingu á mér. En þetta eru lýsingaorðin sem notuð eru á blogginu um þá, sem geta hugsað sér að kjósa Sjálfstæðisflokkinn: „landráðamaður“, „styðji mannréttindabrot“, „heilalausir fávitar“.

Þá segir í einni athugasemd á einum stað að Sjálfstæðisflokkurinn sé „sértrúarsöfnuður spilltra veruleikafirrtra landráðamanna“ og að Sjálfstæðisflokkurinn skuli nú bjóða fram megi líkja við „að nasistaflokkurinn með Göring í fararbroddi hefði verið í framboði til þýska ríkisþingsins eftir stríðið“. Og ennfremur að það ætti að „banna Sjálfstæðisflokkinn með lögum“ enda sé hann „landráðaflokkur“.

Það er ótrúlegt hvað mörgum virðist vera fyrirmunað að geta skrifað bloggfærslur með málefnalegum rökum þar sem almennrar kurteisi er gætt. 

Í þessu sambandi bendi ég á góða bloggfærslu hjá Gísla Frey Valdórssyni, en hún fjallar einmitt um þennan skort á almennri kurteisi og röksemdafærslum í bloggskrifum í dag.

Nú vantar sameiningartáknið

Á tímum sem þessum væri gott að hafa forseta eins og Vigdísi Finnbogadóttur eða Kristján Eldjárn, forseta sem er hafinn yfir pólitískt dægurþras og er sannarlega sameiningartákn allra landsmanna. Forseta sem gæti stappað stálinu í almenning, hvar svo sem þeir annars standa í pólitík (eða eru bara ópólitískir eins og svo margir eru). Forseta, sem allir líta upp til og bera virðingu fyrir.

Það er stundum sagt að það sé erfitt að kenna gömlum hundi að sitja. En síðustu 12 ár hafa sannarlega kennt okkur, að það er ekki síður erfitt að kenna gömlum stjórnmálaref að verða að sameiningartákni. 

Tæpur þriðjungur ánægður með forsetann

Að fórna meiri hagsmunum fyrir minni

Jæja, það er þá byrjað að gerast sem við, sem höfum varað við hvalveiðum, höfum óttast að ákvörðun um hvalveiðar skaði viðskipti okkar erlendis og ferðaþjónustuna. Ég get verið fyllilega sammála þeim „prinsipp“ rökum að Íslendingar ættu að hafa leyfi til að nýta sér hvali eins og aðrar náttúruauðlindir í hafinu kringum landið. Og lítill munur sé á því að skjóta hval og slátra kindum eða kúm í sláturhúsi. Allt góð og gegn rök sem við höfum með því að stunda hvalveiðar. Það er bara einn hængur á; andstæðingar hvalveiða erlendis hlusta ekki á rök, það er álíka auðvelt að sannfæra þá um réttmæti hvalveiða og sannfæra Gunnar í Krossinum um réttmæti samkynhneigðar, hvorugur aðilinn hlustar á rök heldur er afstaða þeirra byggð á tilfinningum einum saman.

Hér fyrir neðan er viðtalið við Steingrím í heild sinni og einnig góð grein Ingiveigar Gunnarsdóttur, ferðamálafræðings og leiðsögumanns, um hvalveiðar.

Og hér má sjá fréttatilkynningu frá Samtökum ferðaþjónustunnar um hvalveiðarnar.

Segir fjölda starfa tapast

Málfrelsi, skoðanafrelsi, tjáningafrelsi

Hinn skeleggi kollegi minn í leiðsögumannastéttinni, Lára Hanna Einarsdóttir, skrifaði um daginn færslu undir sama heiti um tjáningarfrelsið. Tilefni færslunnar var að starfsmaður Toyota á Íslandi hafði verið sagt upp störfum eftir að hafa gagnrýnt stjórn fyrirtækisins harkalega á bloggsíðu sinni. Í færslu Láru Hönnu, og í athugasemdum við hana, virtist koma fram sá algengi misskilningur að 73. grein stjórnarskrárinnar um tjáningarfrelsi ætti að tryggja það að hver sem er gæti sagt hvað sem er án þess að það hefði afleiðingar í för með sér. Svo er þó ekki. Þessi grein stjórnarskrárinnar er sett til að tryggja að stjórnvöld geti ekki sett lög um ritskoðun og aðrar tálmanir á tjáningarfrelsinu, eins og það er orðað. Þetta þýðir hins vegar ekki að fólk geti ekki þurft að axla ábyrgð á því sem það segir opinberlega, t.d. með málsókn eða því að vera sagt upp störfum. Maður, sem gagnrýnir fyrirtæki sitt opinberlega, getur átt það á hættu að vera sagt upp störfum, svo einfalt er það. Lára Hanna tiltekur nokkur dæmi þar sem fjölmiðlafólk hafði verið sagt upp störfum og ýjar að því að það hafi verið vegna skoðana þeirra, án þess að rökstyðja það neitt frekar. 

En ég þekki raunverulegt dæmi um að einstaklingur hafi verið útilokaður frá starfi hjá tilteknu fyrirtæki fyrir að setja fram skoðanir sínar opinberlega. Já, ég hef nefnilega lent í því sjálfur.

Árið 1993 ákvað þáverandi meirihluti Sjálfstæðisflokksins í Reykjavik að breyta Strætisvögnum Reykjavíkur (SVR) í hlutafélag. Þessi ákvörðun var vægast sagt umdeild og illa undirbúning og olli eðlilega mikilli óánægju meðal starfsmanna fyrirtækisins. Í borgarstjórnarkosningunum 1994 sameinuðust þáverandi minnihlutaflokkar í einu framboði í nafni R-listans. Eitt af aðalkosningamálum hans var að breyta SVR aftur í borgarfyrirtæki og taka upp „opin og lýðræðisleg vinnubrögð“, orð sem eru mjög töm mörgum á vinstri kantinum. R-listinn vann sigur í kosningunum og er engin vafi að þetta mál vó þungt í því sambandi.  Eitt af hans fyrstu verkum var svo að efna þetta loforð um að breyta SVR aftur í borgarfyrirtæki. En svo kom bara á daginn að alt tal um „opin og lýðræðisleg vinnubrögð“ hjá SVR reyndist vera orðin tóm og ítrekað var gengið framhjá óskum starfsmanna fyrirtækisins og nýtt fólk ráðið inn í nýjar stöður og gömlum starfsmönnum ýtt til hliðar.

Ég skrifaði því grein í Morgunblaðið í ágúst 1995 þar sem ég gagnrýndi ýmislegt í vinnubrögðum meirihluta stjórnar SVR. Þáverandi stjórnarformaður SVR reyndi að svara þessari grein minni hálf máttleysislega sem ég svaraði svo aftur. Margir fyrrum félaga minna hjá SVR sögðu mér að með þessu væri ég öruggur um að fá aldrei starf hjá fyrirtækinu aftur. Og það reyndist vera rétt. Að loknu námi í Bandaríkjunum kom ég heim og vantaði tímabundið vinnu meðan að ég væri að finna mér starf við hæfi minnar menntunar. Ég ákvað að prófa að sækja um hjá SVR, vissi að þeim vantaði vagnstjóra, og láta á það reyna hvort þetta væri rétt, að ég fengi ekki vinnu út af þessum greinum sem ég hafði skrifað.

Og til að gera langa sögu stutta þá reyndist það vera rétt. Mér var tjáð að það mætti ekki ráða mig sem vagnstjóra hjá SVR vegna þessara greina sem ég hafði skrifað. Og þetta ráðningabann stóð þar til að SVR rann inn í Strætó bs. og skipt var um yfirmenn.

Ég nýtti mér því tjáningarfrelsið, sem stjórnarskráin veitir, til að tjá skoðanir mínar. Ég gerði mér jafnframt grein fyrir því að þetta gæti haft ákveðnar afleiðingar í för með sér, sem og það gerði. Og ég tók þeim afleiðingum án þess að kvarta og kveina. Og án þess að væla yfir ritskoðun eða höftum á skoðanafrelsi. Ég var tilbúinn til að taka afleiðingum þess að tjá skoðanir mínar. Og það af hendi fólks sem hæst talaði þá um málfrelsi og um „opin og lýðræðisleg vinnubrögð“. 

Þessa daga finnst mér ég oft vera kominn 14-15 ár aftur í tímann. Nú er aftur talað fjálglega um „lýðræði“, „gagnsæi“ og „opin“ vinnubrögð. En þegar komið er í valdastólana er byrjað á því að ýta til hliðar fólki, sem ekki er þeim sömu þóknanlegt. Og „sitt fólk“ sett í staðinn. En alt er þetta svo „opið, lýðræðislegt og gagnsætt“, ekki satt? 

Ég hef það einhvern veginn svo sterklega á tilfinningunni að aftur eigi þetta að reynast merkingalaust blaður, blaður sem ótrúlega margir eigi eftir að falla fyrir.

Eru almenningssamgöngur úreltar?

Nei, ekki er það svo að það sé skoðun mín, langt í frá. En þetta var fyrirsögn á grein sem ég samdi ásamt félaga mínum og birtist í Mogganum árið 1994. Þar færum við rök fyrir öflugum almenningssamgöngum og mér fannst rétt í ljósi nýlegs niðurskurðar á þjónustu Strætó að grafa þessa grein upp og birta hana aftur. Þó svo að þær tillögur, sem í henni eru, miði við það leiðarkerfi sem þá var í gildi er ég enn þeirrar skoðunar að strætókerfi eigi að byggjast á hverfisleiðum, sem smali fólki saman á skiptistöðvar og þar séu vagnar sem gangi niður í bæ.

En greinin er svo hljóðandi:

„Eitt af því sem segir til um á hversu háu menningarstigi borg er, er það samgöngukerfi sem hún hefur á að skipa. Þegar við tölum um samgöngukerfi í þessum skilningi, þá erum við ekki einungis að tala um gatnakerfi heldur um þá valkosti sem í boði eru til þess að ferðast innan borgarmarkanna.

Því nefnum við þetta að okkur hefur virst sem að gatnakerfi borgarinnar sé við það að springa vegna mikilla aukningar umferðar einkabíla. Hefur þessi mikla aukning orði þess valdandi að borgaryfirvöld í Reykjavík hafa litið á einkabílinn sem ráðandi samgöngutæki innan borgarmarkanna. Hafa og fjárfestingar borgarinnar í samgöngumálum miðast fyrst og fremst við einkabílinn. Þetta hefur og orðið til þess að borgaryfirvöld hafa lagt minni áherslu á að byggja upp öflugar almenningssamgöngur. Að okkar mati er þetta að vissu leyti eðlilegt miðað við þau viðhorf sem uppi hafa verið um einkabílinn í þjóðfélaginu síðustu tvo áratugi. Samhliða þessum viðhorfum um einkabílinn hefur borgin vaxið á meiri hraða en áður hefur þekkst svo oft hefur lítt við ráðist. Velmegun síðustu ára virðist hafa lokað augum manna fyrir þjóðhagslegri hagkvæmni almenningssamgangna. Í því tilliti hefur einungis verið litið á þann óhjákvæmilega kostnað sem hlýst af almenningssamgöngum í Reykjavík. Borgaryfirvöldum virðist hafa yfirsést hvað sparast með öflugum almenningssamgöngum, þ.e. minna slit og uppbygging samgöngumannvirkja, minni slysatíðni, minni mengun o.s.frv. Við álítum að almenningssamgöngur séu fjárfesting sem borgar sig, þó svo að hagnaðurinn af þeim komi fram í öðru, en í glerhörðu gulli á efnahagsreikningi SVR.

Einnig er rétt að benda á að fjöldi fólks hefur ekki um aðra kosti að velja en að nota strætisvagna auk þess sem einhver hluti fólks vill hafa val um hvort það notar einkabíl eða strætó. Að nota strætó á að vera valkostur en ekki neyðarúrræði.

Ef við skoðum núverandi leiðakerfi SVR þá teljum við að borgaryfirvöld og stjórn SVR hafi ekki gefið þessum málum nægilegan gaum. Þó leiðakerfið hafi á sínum tíma verið mikil framför frá þáverandi leiðakerfi er það orðið nær aldarfjórðungs gamalt og orðið að mörgu leyti úrelt. Okkar mat er að hægt hefði verið að fara aðrar leiðir er hefðu skilað mun meiri árangri en þær er farnar voru á sínum tíma, er ferðum vagna var fækkað um allt að helming. Teljum við að réttara hefði verið að skipuleggja leiðakerfið upp á nýtt um leið og borgin stækkaði, í stað þess að bæta sífellt við það gamla án þess að skoða hvert stefndi. Það er ljóst að með því að endurskipuleggja núverandi leiðakerfi SVR, megi fá mun skilvirkara kerfi án þess að leggja út í umtalsverðan kostnað. Þetta má gera á eftirfarandi hátt.

Í fyrsta lagi mætti breyta kerfinu þannig að ein leið æki frá Lækjartorgi og önnur frá Hlemmi upp í skiptistöðina í Mjódd þar sem hverfisvagnar væru staðsettir. Þannig myndi skiptistöðin í Mjódd virka sem raunveruleg skiptistöð sem hún gerir ekki í dag. Í dag eru um 11 vagnar í akstri upp í Breiðholt, þrír á leið 12, fjórir á leið 11 og fjórir á leið 111 og 112. Leiðir 11 og 12 ganga á 20 mínútna fresti en leiðir 111 og 112 á þrjátíu mínútna fresti. Ef einn vagn æki á fimmtán mínútna fresti frá Lækjartorgi upp í Mjódd og annar frá Hlemmi upp í Mjódd þyrfti í það 8 vagna. Til að aka úr Mjódd upp í Fella- og Hólahverfi annars vegar og Seljahverfi hins vegar væri hugsanlega hægt að komast af með 3-­4 vagna. Með þessu væri hægt að bjóða upp á ferðir frá Lækjartorgi og Hlemmi upp í Breiðholt á fimmtán mínútna fresti með svipuðum vagnkosti og er nú í að aka þessar leiðir á tuttugu til þrjátíu mínútna fresti. Við þetta má bæta að í núverandi kerfi aka leiðir 111 og 112 sömu leið frá Lækjartorgi að Mjódd og á sama tíma. Oft er því hvor leið fyrir sig að aka með farþega á sömu biðstöðvar, t.d. biðstöðina við Kringluna, á sama tíma.

Í öðru lagi má athuga hvort ekki sé hægt að koma fyrir skiptistöð upp á Ártúnshöfða þar sem vagnar ækju áfram út í Grafarvog og upp í Árbæ. Í dag þarf ellefu vagna til að halda uppi þjónustu við þessi hverfi á tuttugu mínútna fresti (klukkutíma fresti frá Lækjartorgi) en hugsanlega væri hægt með sama vagnakosti að koma á fimmtán mínútna ferðatíðni ef þessu yrði breytt á þennan veg.

Í þriðja lagi má hugsa sér hvort ekki sé óþarfi að láta leiðir 1, 2, 3 og 4 aka bæði vestur í bæ og austur í bæ. Í flestum tilvikum fara farþegar, sem t.d. taka leið 2 í austurbænum, úr á Hlemmi eða á leiðinni frá Hlemmi niður á Lækjatorg. Í fæstum tilvikum halda þeir áfram með vagninn vestur á Granda. Því mætti hugsa sér að hafa eina til tvær leiðir sem ækju frá Lækjartorgi vestur í bæ, í stað fjögurra núna, og þess í stað hefðu leiðir 1­4 endastöðvar á Lækjatorgi og ækju þaðan austur í bæ. Með þessu væri hugsanlega hægt að auka ferðatíðnina á þessum leiðum í fimmtán mínútur.

Auk þessa myndu allar þessar breytingar gefa kost á rýmri tímaáætlun, sem í dag er mjög stíf á flestum leiðum, þannig að farþegar gætu frekar treyst því að vagninn væri á réttum tíma. Það er undirstaða þess að fólk geti notað almenningssamgöngur sem skyldi og það geti treyst því að vagnar séu á áætlun.

Hér hefur verið velt upp nokkrum hugmyndum um hvernig bæta mætti núverandi leiðakerfi SVR þannig að halda mætti uppi fimmtán mínútna ferðatíðni með litlu meiri vagnakosti en nú er notaður. Megintilgangur okkar með þessu er að vekja borgaryfirvöld til umhugsunar um, hvort ekki megi finna leiðir til að bæta núverandi leiðakerfi og sníða verstu agnúana af því án þess að það þyrfti að þýða mikinn kostnaðarauka fyrir borgarsjóð.“