Það eina sem hneykslar mig ...

Fyrir allmörgum árum tók ég viðtal við Sverri Stormsker fyrir Morgunblaðið. Hann var þá enn nánast  óþekktur enda nýbúinn að gefa út sína fyrstu plötu; „Hitt er ekkert mál“. Eins og honum er líkt datt ýmislegt óborganlegt upp úr honum í þessu viðtali og þar á meðal það að það eina sem hneykslaði hann væri hneykslunargjarnt fólk. Og það eru orð sem ég hef oft gert að mínum.

Þegar ljóst var að „strákarnir okkar“ myndu keppa til úrslita um gull eða silfur á Ólympíuleikunum ákveður ráðherra íþróttamála að fljúga út til Peking til að hvetja þá til dáða og sýna stuðning. Í flestum ríkjum hefði það þótt eðlileg ákvörðun og flestum ætti að vera ljóst að það er ekki gefið að fljúga hálfa leiðina yfir hnöttinn og fá gistingu í borg þar sem helsti íþróttaviðburður heims á sér stað. En smáborgaraeðlið í Íslendingum er víst samt við sig. Nú keppist fólk við að hneykslast fram og aftur yfir þessu en virðist t.d. ekkert hafa spáð í annan kostnað við Ólympíuleikana. 

Að íþróttamálaráðherra fljúgi til Peking á svona stund hneykslar mig ekki. En eins og Stormskerið sagði um árið; það eina sem hneykslar mig er hneykslunargjarnt fólk.

Kínaferðir kostuðu 5 milljónir